آیین و آداب دین مسیحیت

دین مسیحیت از جمله دین‌های بزرگ آسمانی و آیین حضرت عیسی بن مریم علیه‌السّلام می‌باشد. همچنین این دین، یکتاپرستی را پرورش می‌دهد و بر اساس زندگی و آموزه های عیسی مسیح پابرجا است. دین مسیحیت تا سال 2021 با جمعیت تقریبی 6/ 2 میلیارد نفر، بیشترین طرفدار را در سرتاسر جهان داشت. عهد جدید یا همان کتاب انجیل از جمله کتاب‌های اصلی و مقدس دین مسیحیت محسوب می‌شود. در ادامه مقاله قصد داریم آیین و آداب دین مسیحیت را به طور کامل بررسی کنیم. با توکامگ همراه باشید.

معرفی دین مسیحیت

همانطور در مقدمه گفتیم آیین دین مسیحیت به حساب یک دین یکتاپرستانه است که آداب ‌آن براساس سخنان و آموزه‌های عیسی ناصری (مسیح) تشکیل شده است. آموزه‌هایی مانند تثلیث، مرگ مسیح به عنوان کفارهٔ گناهان، تعمید آب و روح القدس جزء باورهای اساسی و آیین و آداب دین مسیحیت می‌باشد. مسیحیت با 2/2 میلیارد طرفدار و پیرو جزء  بزرگترین دین جهان به شمار می‌رود.

آشنایی با حضرت عیسی (ع)

مسیحیان، حضرت عیسی (ع) را Christian به معنای مسیح و یونانی‌ها حضرت مسیح را Christos می‌خوانند. در روایات‌ها آمده است که مادر حضرت عیسی (ع) باکره بوده و حضرت عیسی را به صورت غیر طبیعی به دنیا آورده است. اما با این حال، او را فرزند یوسف نجار می‌دانند. عیسی (ع) در بیت اللحم متولد شد و در ناصریه بزرگ شده است. تولد وی را 4 تا 8 سال پیش از شروع تاریخ میلادی احتمال داده‌اند. او در نقطه‌ای از جهان به دنیا آمد که به تازگی زیر سلطه رومیان درآمده بود.

حضرت عیسی (ع) در سن سی سالگی به دست حضرت یحیی (ع) غسل تعمید شد و مانند او به پند و تذکیر و تعلیم خلق پرداخت. حضرت عیسی (ع)، در شروع قیامش دوازده یار و حواری داشت که آموزه‌های او را میان مردمان نشر می‌دادند و آن‌ها را با آیین و آداب دین مسیحیت آشنا می‌کردند.

زمانی که عیسی (ع) به تبلیغ دین خویش پرداخت، در اوایل رهبران یهود با او مخالفتی نکردند، اما هنگامی که فهمیدند آموزه‌ها و تعالیم او سلطه آنان را نمی‌پذیرند و مردمان را آگاه و هوشیار می‌کند، علیه او برخاستند و در نهایت شورای عالی یهود در اورشلیم، دستور مرگ حضرت عیسی (ع) را صادر کردند. که در انتهای مقاله به مرگ حضرت عیسی (ع) می‌پردازیم.

مسیحیت ابتدایی

در تمامی امپراتوری روم، تعدادی از مذاهب در طول قرون دوم و سوم میلادی پیروانی را برای خود آشکار ساختند. مراسم نیایش ایزیس و میتراها طرفداران زیادی داشت اما اغلب مسیحیان توسط امپراتوران رومی مورد شکنجه‌های سخت و شدید قرار می‌گرفتند. امپراتوری روم با مذاهبی که با خدایان و ادیان رومی در تضاد نبود، کاری نداشت و با آزاداندیشی و تحمل برخورد می‌کرد.

اعتقادات مسیحیان، از جمله اعتقاد آنان به رستاخیزی بعد از مرگ که ریشه در رستاخیزی حضرت عیسی مسیح پس از صلیب کشیده شدنش بود و همچنین شجاعت بسیاری از مسیحیان در برابر شکنجه و کشته شدن توسط حکومت روم، افراد و بینندگان بسیاری به خود جذب کرد. دین مسیحیت با تمامی این محدودیت‌ها و سرکوب‌ها، بعد از 4 قرن که گاهی شکنجه و کشتن مسیحیان اوج می‌گرفت و گاهی کاهش میافت سرانجام در سال 500 میلادی دین مسیحیت به عنوان دین رسمی این امپراتوری تصویب شد و آیین و آداب دین مسیحیت در میان مردم رواج پیدا کرد.

به رسمیت شناختن دین مسیحیت

تا زمانی که دین مسیحیت فرقه‌ای یهودی محسوب می‌شد، دولت روم با آن جنگی نداشت و مسیحیان در عقیده خود آزاد بودند. اما زمانی که دین مسیح به عنوان دین جدیدی با سخنان نو آشکار شد، دولت روم خشمگین شد و مسیحیت را غیرقانونی و مسیحیان را محدود کرد.

در آخر، قسطنطنین کبیر Constantine the Great در سال ۳۱۳ میلادی آیین و آداب دین مسیحیت را پذیرفت و این آیین را ازاد اعلام کرد و دین مسیحیت اینگونه در ‌دولت روم شناخته شد. در این دوره زمانی، در آیین و آداب این دین اختلافات کلامی میان بزرگان مسیحیت رخ داد. آریوس (۳۳۶- ۲۵۶ میلادی) حضرت مسیح را مخلوق دانست و مغضوب کلیسا گشت. قسطنطنین کبیر برای حل اختلافات، نمایندگانی را از مسیحیان جهان‌دیده جمع کرد و در سال ۳۲۵ میلادی به شورا نظم داد، که آن را «شورای نیقیه» می‌گفتند. این شورا، اعتقاد به سه اقنوم (اب، ابن، روح القدس) را به عنوان اعتقاد رسمی مسیحیت دانست و اناجیل چهارگانه (متی، مرقس، لوقا، یوحنا) را معتبر شناخت. از آن به بعد، شوراهای دیگری برگزار کرد که قوانین آن‌ها را «قانون شرع» می‌گویند.

پیامبر قبل از عیسی مسیح (یحیای تعمید دهنده)

قبل از مبعوث شدن حضرت عیسی مسیح (ع)، حضرت یحیی بن زکریا (ع)، پیامبر جوان و معروف بنی اسرائیل در سرزمین یهودیه انقلاب کرد و مردم را به دینی درست پنداشت. به فرموده حضرت یحیی بن‌زکریا (ع): توبه کنید، زیرا ملکوت آسمان نزدیک است. (منبع: متی 3: 2، 1: 4، لوقا 3: 3).

از دید بنی اسرائیل، ملکوت آسمان، حکومت الهی بود که از آرمان‌های مقدس آنان محسوب می‌شد. به همین خاطر (به گفته اناجیل در موارد مختلف) یحیای تعمید دهنده در دعوت خود موفقیت‌های بسیاری کسب کرد و توانست تاثیر بسزایی بر روی مردم بگذارد. جامعه این حضرت به گونه‌ای بود که از تمامی طبقات اجتماعی، گروه گروه، پیش او می‌آمدند و توبه می‌کردند و آن حضرت، فرد را غسل تعمید می‌داد.

پس از مدتی حضرت یحیی با هیرودیس تیتراخ، پادشاه فاسد و ستمگر ایالت جلیل به مخالفت پرداخت. سپس به فرمان او سرش را در زندان بریدند. (منبع: متی 14: 1-12، مرقس 6: 14-29، لوقا 9: 7-9).

زمانی که حضرت عیسی از دستگیری حضرت یحیی باخبر شد، شهر خود، ناصره را ترک کرد و به شهر کفرناحوم در کنار دریاچه جلیل مهاجرت کرد.

(23) و عیسی در تمام دریاچه جلیل می‌گذشت و در کنایس ایشان تعلیم داده، به بشارت ملکوت موعظه همی نمود و هر مرض و هر درد قوم را شفا می داد (24) و اسم او در تمام سوریه معروف شد و جمیع مریضانی که به انواع امراض و دردها مبتلا بودند و دیوانگان و مصروعان و مفلوجان را نزد او آوردند و ایشان را شفا بخشید (25) و گروهی بسیار از جلیل و دیکاپولس و اورشلیم و یهودیه و آن طرف اردن در عقب او روانه شدند (منبع: متی 4: 23-25، مرقس 1: 14-15، لوقا 4: 14-15)

مخالفت با حضرت عیسی (ع)

حضرت عیسی (ع) نیز همانند حضرت یحیی (ع) تا زمانی که به عنوان یک پیامبر در رابطه با نزدیک شدن ملکوت آسمان پیشگویی می‌کرد، هیچ مشکلی با مردم نداشت و پذیرش این پیام او در میان مردم بسیار چشمگیر بود. بسیاری از کسانی که به آن حضرت ایمان می آوردند، یقین داشتند که وی به زودی پادشاه یک آرمانشهر خدایی خواهد شد. رهبران یهود زمانی با حضرت عیسی مخالف شدند که فهمیدند او آرزوی آنان برای قیام یک مسیح فاتح را نمی‌پذیرند و از طرفی دیگر او بر ضد ناهنجاری‌های اخلاقی و رفتارهای ناپسند آنان به مبارزه برخاسته است.

قیام حضرت عیسی (ع )

حضرت عیسی (ع) کارحضرت یحیی (ع ) را دنبال کرد و بشارت فرا رسیدن ملکوت خداوند مژده داد. او رهبری مؤمنان و شاگردان را برعهده گرفت و در عبادتگاها به پند و اندرز مردم می‌پرداخت. لوقا می‌گوید: به جلیل برگشت و در عبادتگاه‌ها به آموزه‌های دینی پرداخت:

روح خداوند در من است زیرا او مرا فرستاد تا به فقیران نوید دهم و مرا فرستاد تا کسانی که دلی شکسته دارند را شفا ببخشم و اسیران را به رهایی و کوران را به بینایی پندارم و تا کوبیدگان را آزاد سازم (منبع: لوقا 4: 18).

حضرت عیسی در سی سالگی بشارت دادن را شروع کرد. تعلیم اساسی وی دو بخش داشت:

1- توبه کنید، یعنی از گناه دست بکشید و به سوی خدا بازگردید.

2- ولایت و سرپرستی خدا (ملکوت آسمان) را در زندگی خود بپذیرید.

عیسی (ع) علاوه بر وعظ و تعلیم به کارخای دیگری می‌پرداخت، عبارتند از:

1- انجام معجزات و شفای بیماران به قدرت خدا

2- جنگ با شیاطین و دیوان و دور کردن آن‌ها

3- بخشودن گناهان به نام خدا

4- سلی دادن بیماران، ماتمیان و بینوایان

5- همنشینی با گناهکاران

6- اعتراض شدید از بزرگان یهود و علمای شریعت

7- پیشگویی یک گرفتاری جهانی که در آن، پیروزی برای خدا می‌باشد

8- پایه‌گذاری گروهی از شاگردان که مانند او رفتار کنند و پیام او را به دیگران و جای جای کشور برسانند. این گروه متشکل از دوازده شاگرد و سایر رسولان بود.

یاران و رسولان حضرت عیسی (ع)

حضرت عیسی مسیح (ع ) در شروع قیام خود، یاران و همراهانی انتخاب کرد تا در انتشار و دعوت آیین و آداب دین مسیحیت، او را کمک کنند. این موضوع در پایان سوره صف آمده است و در اناجیل می خوانیم:

و چون عیسی به کناره دریای جلیل قدم می‌زد، دو برادر یعنی شمعون مسمی به (پطرس) و برادرش اندریاس را دید که دامی در دریا می‌اندازد. زیرا صیاد بودند. برایشان گفت: (به دنبال من بیاید تا شما را صیاد مردم گردانم ) در ساعت دام‌ها را گإاشتند و به دنبال او رفتند. (منبع: متی 4: 18-20؛ مرقس 1: 16-18)

این یاران را اغلب (شاگردان ) عیسی می‌شناختند. او دوازده تن از آنان را گزینش کرد و آنان را «رسول» نامید (لوقا 6: 13). درقرآن مجید رسولان حضرت عیسی (ع) را «حواری » یاد کرد که در زبان حبشی به همین معنی است. او قصد داشت زمانی که پیروزمندانه بر کرسی جلال می‌نشیند، آن دوازده یار هم بر کرسی جلال بشینند و بر دوازده بسط بنی اسرائیل داوری کنند (متی 19: 28).

نام دوازده رسول حضرت عیسی (ع )

در اناجیل (متی 10: 2-4؛ مرقس 3: 16-19؛ لوقا 6: 14-16؛ اعمال رسولان 1: 13) نام رسولان آمده است که عبارتند از:

1- شمعون (پطرس)

2- اندریاس (برادر پطرس)

3- یعقوب (پسر زجبدی)

4- یوحنا (برادر یعقوب)

5- فیلیپس

6- برتولما

7- توما

8- متی

9- یعقوب (پسر حلفی)

10- تدی (به گفته لوقا: یهودا برادر یعقوب )

11- شمعون غیور

12- یهودای اسخریوطی

عهد جدید به رسولانی مانند پطرس، یوحنا و رسولان دیگر تعلق دارد. به گفته اناجیل، همان طور که عیسی پیش‌بینی کرده بود، همه رسولان در یاری او دچار لغزش می‌شوند. رسولان او هنگام دستگیری عیسی (ع) او را رها کردند و فرار کردند. یکی از رسولان او به نام یهودای اسخریوطی، برای کمک به دستگیری عیسی اعلام با بزرگان یهود همکاری کرد و جای حضرت عیسی را به دشمنان داد و در مقابل آن پول گرفت. پس از کشته شدن حضرت عیسی (ع)، یازده رسول دیگر برای انتخاب فردی به جای یهودای اسخریوطی، شخصی به نام (مقیاس) پیدا کردند و دوباره، دوازده یار عیسی تکمیل شدند (اعمال رسولان 1: 15 – 26).

آشنایی با برخی رسولان حضرت عیسی (ع)

به گفته حضرت عیسی بزرگترین رسول شمعون می‌باشد که وی را (پطرس) به یعنی (صخره) نامید و او را پایه و سنگ زیربنای کلیسا یعنی جامعه مسیحیت قرار داد و می‌گوید:

من نیز تو را می‌گویم که تویی پطرس و بر این صخره، کلیسای خود را بنا می‌کنم و ابواب جهنم بر آن استیلا نخواهد یافت (18) و کلیدهای ملکوت آسمان را به تو می‌سپارم و آنچه در زمین ببندی، در آسمان بسته گردد و آنچه در زمین گشایی، در آسمان کشاده شود. (منبع: متی 16: 18 – 19؛ 21: 15 – 19)

یوحنا در خردسالی به عنوان رسول شناخته شد (منبع: یوحنا 13: 23 – 25 و 21: 20) و به باور مسیحیان، انجیل خود را در سن پیری، در آخر قرن اول نوشته است. همچنین متی رسول، یکی از اناجیل را نوشته است.

با اینکه حضرت عیسی (ع ) پطرس را جانشین خود اعلام کرد، اما رسول دیگری به نام (پولس) عملا موقعیت بهتری پیدا کرد و سازنده مسیحیت کنونی شد. نام  وی در آغاز (شاؤ ول) بود. او بعد از قبولیت دین مسیح، نام خود را به (پولس) تغییر داد.

او یک یهود متعصب بود و تابعیت رومی داشت و پس از درگذشت حضرت عیسی (ع)، مسیحیان را آزار می‌داد. تا اینکه روزی برای دستگیری برخی از مسیحیان، از شهر قدس به دمشق رفته که ناگهان نور عیسی را در راه می‌بیند و به دستور او مسیحی می‌شود (منبع: اعمال رسولان 9: 1 – 31).

پولس با شور و نشاط بسیار به رواج آیین و آداب دین مسیحیت می‌پرداخت و در این راه  رنج بسیاری کشید. او که خواهان رسالت از جانب حضرت مسیح بود، به مناطق مختلفی سفر کرد و آیین و آداب دین مسیحیت را به اطراف دریای مدیترانه رواج داد. کتاب‌هایی برای افرادی که تازه دین مسیح را قبول کردند، نوشت و آنان را راهنمایی کرد.

کتاب مقدس دین مسیحیت

کتاب مقدس از دو بخش، عهد قدیم یا تورات و عهد جدید یا انجیل تشکیل شده است. بخش دوم تنها نزد مسیحیان مقدس است. عهد جدید یا همان انجیل شامل چهار بخش به نام متی، مرقس، لوقا و یوحنا و نیز اعمال رسولان و نامه‌های پولس حواری می‌باشد. در واقع عهد قدیم، کتاب آسمانی یهودیان است که مسیحیان برای آن احترام قائل شدند و آن را در رواج دین خود قرار دادند. عهد جدید یا انجیل مورد قبول تمامی مسیحیان است. کلمه «انجیل» معنای یونانی آن بشارت است.

مجموع کتاب‌های عهد قدیم و عهد جدید، 66 کتاب است. 39 کتاب به عهد قدیم تعلق دارد که فهرست آن‌ها در زمان یهودیت شکل گرفت و عهد جدید 27 کتاب است که از نظر موضوع به چهار بخش تقسیم می شوند:

• اناجیل
• اعمال رسولان
• نامه های رسولان
• مکاشفه

خود اناجیل به چهار بخش تقسیم می‌شود که به آن اناجیل چهارگانه می‌گویند. محتوای اصلی اناجیل، زندگی‌نامه و بیانات اخلاقی و پندهای حضرت عیسی (ع) است. به غیر از اناجیل چهارگانه، اناجیل دیگری میان مسیحیان رواج پیدا کرد که کلیسای مسیحی همه را جزء چند مورد بی اعتبار دانست و جلوی رواج آن را گرفت. در ادامه به محتویات کتاب عهد جدید انجیل می‌پردازیم.

اناجیل

گروه بسیاری از یاران و همراهان حضرت عیسی (ع ) اقدام به نوشتن رفتار آن حضرت کردند و نوشته‌هایی پدید آوردند که انجیل معروف شد. کم کم چهار مورد انجیل از این انجیل‌ها به رسمیت شناخته شد و مابفی آن‌ها ویران شد. اناجیل به چهار بخش تقسیم شدند که عبارتند از:

1. انجیل متی (سیره، پند و اندرزهای مسیح با اشاره به پیشگویی‌های عهد قدیم )
2. انجیل مرقس (قدیم‌ترین و کوتاه‌ترین کتاب سیره و آموزه‌های مسیح )
3. انجیل لوقا (سیره و اندرزهای مسیح با تکیه بر جزئیات )
4. انجیل یوحنا ( اخرین و جدیدترین کتاب سیره و آموزه‌های مسیح با تاکید بر مافوق بشر بودن او)

اعمال رسولان

در قرن اول، کتاب‌های زیادی درباره سیره رسولان مسیحیت نوشته شد، اما تنها یکی از باقی ماند. اعمال رسولان (نوشته لوقا، مؤلف سومین انجیل در شرح حال رسولان بویژه پولس)

نامه های رسولان

بعضی از رسولان و یاران مسیحیت نامه‌هایی به اجتماع و افراد مسیحی زمان خود نوشته‌اند. آن نامه‌ها رفته‌رفته مورد توجه قرار گرفت و به عهد جدید راه یافت. سیزده نامه از پولس موجود است که در آن‌ها راهنمایی‌ها، ادعاها و جدال‌های خود را نوشته است. نویسنده نامه چهاردهم نامعلوم و نویسنده نامه پانزدهم فردی به نام یعقوب است (او به مکتب پولس اعتراض می‌کند). نامه‌های بعدی از دو تن از رسولان به نام‌های پطرس و یوحنا است و نویسنده آخرین نامه فردی به نام یهود می‌باشد.

1- رساله پولس رسول به رومیان

2- رساله اول پولس رسول به قرنتیان ( مردم قرنتس )

3- رساله دوم پولس رسول به قرنتیان ( مردم قرنتس )

4- رساله پولس رسول به غلاطیان ( مردم غلاطیه )

5- رساله پولس رسول به افسسیان ( مردم افسس )

6- رساله پولس رسول به افسسیان ( مردم افسس )

7- رساله پولس رسول به کولسیان ( مردم کولسی )

8- رساله اول پولس رسول به تسالونیکیان ( مردم تسالونیکی )

9- رساله دوم پولس رسول به تسالونیکیان ( مردم تسالونیکی )

10- رساله اول پولس رسول به تیرکمان ( نام شخص )

11- رساله پولس رسول به تیموتاءوس ( نام شخص )

12- رساله پولس رسول به تیطس ( نام شخص )

13- رساله پولس رسول به فلیمون ( نام شخص )

14- رساله به عبرانیان ( نامه پولس یا فردی دیگر به یهودیان )

15- رساله یعقوب ( برای عموم مسیحیان )

16- رساله اول پطرس ( برای عموم مسیحیان )

17- رساله دوم پطرس ( برای عموم مسیحیان )

18- رساله اول یوحنا ( برای عموم مسیحیان )

19- رساله دوم یوحنا ( برای عموم مسیحیان )

20- رساله یهودا ( برای عموم مسیحیان )

مکاشفه

قبل از آمدن حضرت مسیح (ع )، مکاشفه نامه‌های بسیاری میان یهودیان رایج بود که کتاب دانیال درعهد قدیم نمونه‌ای از مکاشفه‌ها است. مسیحیان شروع به نوشتن کتاب‌های مکاشفه‌ای جدیدی کردند. همچنین بعضی از کتاب‌های مکاشفه یهودیان تحریف کردند و با آرمان‌های مسیحیان هماهنگ نمودند.

در پایان عهد جدید کتاب مکاشفه یوحنا نزد مسیحیان بسیار اهمیت داشت. یوحنا یک یار کم سن و سال حضرت عیسی (ع ) بود که رویای خود را در این کتاب بیان می‌کند. این کتاب پیشرفت مسیحیت را مژده می‌دهد و در پایان عهد جدید قرار دارد. این بخش تنها، یک کتاب را به نام: مکاشفه یوحنای رسول در برمی‌گیرد.

در عهد جدید احکام شرعی خاصی وجود ندارد و مسیحیان پایبند همان عهد قدیم هستند. اناجیلی که به دست کلیسا از رواج افتاد، انجیل برنابا بود. محتوای این انجیل با اناجیل دیگر متفاوت بود و در محتوای این کتاب حضرت عیسی (ع) را پسر خدا نمی‌دانست و جنبه الوهی وی را انکار می‌کرد و بر آن گمان بود که عیسی (ع) را به صلیب نکشیدند، بلکه مردی یهودی را دار زدند و مردم فکر کردند که او عیسی فرزند مریم است.

مبلغ مشهور دین مسیحیت کیست؟

یکی از مبلغان مشهور مسیحیت در قرن نخست میلادی، پولس حواری نام داشت. همانطور که پیش‌تر گفتیم پولس اولین یهودی بود که با مسیحیت مخالف بود اما به یکباره پیرو دین مسیحیت شد. وی عمر خود را صرف تبلیغ آیین و آداب دین مسیحیت در مغرب زمین کرد و درنهایت بعد از مدت‌ها حبس در زندان به دستور نرون پادشاه روم به قتل رسید. پولس برای عیسی (ع) مقامی بالاتر از مسیح یهود به جا آورد.

پولس درباره عیسی (ع) گفت: حضرت عیسی علیه‌السّلام موجودی آسمانی است و طبیعت خدایی دارد، اما خود را شکل داده و به صورت انسانی درآمده است و رضایت داده که او را به صلیب کشند تا گناهان آدمی زادگان بخشوده شود.

فرقه‌های مسیحیت

مسیحیت به سه فرقه بزرگ کاتولیک ، ارتدکس و پروتستان تقسیم می‌شود. از مهمترین عواملی که این جدایی وجود دارد، اختلافات سیاسی روم و بیزانس است. عامل دوم سختگیری کلیسای کاتولیک، گذاشتن مقررات سخت و دشوار و طلب پول به‌هر دلیلی است.

ارتدکس

اولین تقسیم دینی در آیین و آداب دین مسیحیت، تشکیل کلیسای ارتدکس و جدایی آن از کلیسای کاتولیک روم بود.(۱۰۵۴ میلادی) ارتدکس‌ها به بارداری بی‌شائبه حضرت مریم علیه‌السّلام و در امان ماندن مقامات والای کلیسایی از خطا و اشتباه معتقد نیستند. کشیش‌های ارتدکس ازدواج را برای خود مجاز می‌دانند و عبادات شفاهی را به زبان رایج مردم انجام می‌دادند.

پروتستان

پس از قرن ۱۶ میلادی، انقلاب‌های دینی بسیاری برای تصیح مذهب کاتولیک رخ داد. سختگیری کلیسای کاتولیک، وجود مقررات دست و پا گیر و طلب کردن پول به هر بهانه‌ای و زیر فشار نهادن مؤمنان مسیحی قرون وسطی ، باعث شد گروهی از روشنفکران کلیسای روم اعتراض کنند. این حرکت اعتراض‌آمیز، (نهضت پروتستان) شهرت یافت. از رهبران این نهضت می‌توان به مارتین لوتر در سال‌های (۱۴۸۳- ۱۵۴۶ میلادی) اشاره کرد.

پس از او، جان کالون (۱۵۰۹- ۱۵۶۴ میلادی) به اصلاح مذهب کاتولیک تلاش کرد. این رهبران زمانی که اصلاح می‌پرداختند، پیروانی کسب کردند و درنهایت مذهب پروتستان به وجود آمد. پروتستان نیز رفته رفته دچار تفرقه شد‌هایی شد، اما همه فرقه‌های مذهب پروتستان در مخالفت با قدرت الهی پاپ با یکدیگر وحدت داشتند.

پروتستان‌ها اعتقاد دارند که مؤمنین در ارتباط با خدا نیازمند کشیش نیستند و مقام کشیشی، برای همه است. همچنین کشیشان اجازه ازدواج را دارند. پروتستان‌ها اعتراف به گناه را واجب نمی‌دانند و به برزخ و دوشیزگی حضرت مریم (ع) اعتقادی ندارند. بیشتر پیروان این مذهب، در آلمان، اسکاندیناوی و آمریکا زندگی می‌کنند.

دیدگاه دانشمندان بی‌طرف درباره دین مسیحیت

از آنجایی که داشمندان عصر جدید ارتباط خود را با ادیان قطع کرده‌اند و به ماورای طبیعت در علوم مختلف مانند تاریخ، جامعه شناسی و باستان شناسی معتقدند. دانشمندان کتاب مقدس را فقط  نوشته‌ای قدیمی می‌دانند که توسط انسان‌ها به وجود آمده است.

این افراد ارتباطگیری آفریدگار با انسان را از موضوعات علمی نمی‌نامند و می‌گویند که معجزه را نمی‌شود با علم اثبات کرد. از این رو، دانشمندان در مورد مفاهیم دینی شک دارند و حتی در مورد وجود خارجی انبیا (ع)، (به دلیل ذکر نشدن آنان در منابع تاریخی مسبقل) تردید دارند. دانشمندان بی طرف برای عهد قدیم، 2500 سال قدمت قائل هستند و برای عهد جدید تاریخی نزدیک به تاریخ سنتی کلیسا یعنی 1900 سال را می‌دانند.

بیشتر بخوانید: آیین و آداب دین یهود

دیدگاه قرآنی درمورد دین مسیح

همانطور که در آیات قرآنی ذکر شده، دین مسیح (ع) تحریف شده است. قرآن کریم آفرینش مسیح (ع) را مانند حضرت آدم (ع) عنوان کرده است. در قرآن آمده که او از مادری باکره زاده شده و مادر عیسی (ع) از زنان معروف عالم محسوب می‌شود که با عالم غیب ارتباط داشته است.

در آیات قرآنی، از حضرت عیسی (ع) سخن‌های بسیاری آمده و بسیار ستوده شده است. همچنین آمده که عیسی (ع) فرزند مریم سلام‌الله‌علیهم است و کسانی که به تثلیث معتقدند و حضرت عیسی را پسر خدا یا خود خدا می‌دانند، کافر می‌نامد. همچنین در قرآن بیان شده وی کشته نشده، بلکه او به سوی خدا برگشته است.

اسلام مسیح را پیامبر می‌شمارد و نه خدا. همچنین خداوند را لایتجزا و غیرقابل دیدن می‌داند. (توحید) در آیات قرآن، آموزه تثلیث را کفر می‌دانند.

آنها که گفتند: «خداوند همان مسیح فرزند مریم است»، به یقین کافر شدند، (با این که خود) مسیح گفت:‌ ای بنی اسرائیل! خداوند یکتا را، که پروردگار من و شماست، ستایش کنید. زیرا هرکسی شریکی برای خدا مشخص کند، خداوند بهشت را بر او حرام می‌سازد و منزل او دوزخ است و ستمکاران، یار و یاوری ندارند. در ادامه می‌گوید:

آنها که گفتند: «خداوند، یکی از سه خداست» بی گمان کافر شدند؛ معبودی جز خدا وجود ندارد و اگر از گفته‌های خود دست برندارند، عذاب دردناکی به کافران نازل می‌شود. آیا به سوی خدا برنمی‌گردند؟ و از او طلب بخشش نمی‌کنند؟! (در حالی که) خداوند آمرزنده مهربان است. (منبع: قرآن)

انجیل در قرآن

در قرآن ۱۲ بار، واژه انجیل تاکید شده و در مواردی بسیار، تعابیر متفاوتی از انجیل آمده است. گواهی انجیل بر واقعیت تورات، بشارت انجیل درباره بعثت حضرت محمد (ص) و دعوت جامع او در قرآن مورد اشاره قرار گرفته است. مسیحیان بارها در قرآن، به ایمان و عمل به آنچه که خدا در انجیل نازل کرده، دعوت شدند.

طبق دیدگاه قرآن، انجیل در برای هدایت و نور و مواعظی برای اهل تقوا است که از طرف خداوند به عیسی (ع) نازل شده است. اما قرآن وجود چندین انجیل را انکار می‌کند. همچنین در اناجیل موضوعات دیگری مانند: تثلیث و به صلیب کشیده شدن حضرت عیسی (ع) می‌باشد که در قرآن این موضوعات باطل است.

همچنین در روایات اسلامی درباره انجیل اشاره‌شده‌است. در قسمتی از این روایات درباره پند و آموزه‌های حضرت عیسی (ع) آمده است. این آموزه‌ها موضوعاتی مانند مزد نیکوکاران، حکم نکردن به جور و ستم، دوری از دوستی با دروغ‌گویان، نهی از عیب‌جویی، نکوهش ریاکاران، پرهیز از حرام، محبت و بخشایش بی‌دریغ، توصیه به‌ اندوختن دارایی‌های معنوی، آیین و آداب دین مسیحیت و… می‌باشد.

هفت آیین مقدس دین مسیحیت

مسیحیان اعتقاد دارند که، مسیح از مردگان برخاست و همراه با جامعه مسیحی، زندگی می‌کند. همچنین او کارهایی را انجام می‌دهد که در طول زندگی خود در فلسطین انجام می‌داد؛ مانند: تعلیم، دعا، خدمت، شفا دادن بیماران، غذا دادن به گرسنگان، عفو بدکاران و تحمل رنج و مرگ.

کارهای مخفی عیسی مسیح در زندگی کلیسایی به وسیله آیین‌ها نمایان می‌شوند. به عبارتی دیگر، زمانی ‌که یک مسیحی در مراسم مربوط به یکی از آیین‌ها شرکت کند، اعتقاد دارد که با این عمل به ملاقات مسیح که از مرگ برخاسته و فیض خدای نجات بخش ‍را به وی بخشیده است، می‌رود.

معمولا تمامی مسیحیان تعمید و عشای ربانی را به عنوان دو آیین اصلی قبول دارند. مسیحیان کاتولیک و ارتدوکس پنج آیین دیگر بر این‌ها اضافه کردند یعنی در واقع به هفت آیین معتقدند. اما فرقه‌های پروتستان در تعداد آیین‌ها اختلاف نظر دارند، ولی بیشتر آنان دو آیین اول یعنی تعمید و عشای ربانی را قبول دارند. برخی کلیساهای پروتستان، مانند کویکرها و سپاه نجات، هیچ کدام از این آیین‌ها را باور ندارند. در ادامه با آیین و آداب دین مسیحیت آشنا می‌شوید.

1. تعمید

اولین و اصلی‌ترین آیین و آداب دین مسیحیت که برای تمامی مسیحیان ضرورت دارد، تعمید می‌باشد. انسان با تعمید به جامعه مسیحیت ورود می‌کند و مسولیت همیشگی ‌کلیسا را بر عهده می‌گیرد. این رسالت عبارتند از گواهی‌دادن به کارهای نجات بخش خدا به وسیله عیسی.

به عقیده هر مسیحی، تعمید وسیله‌ای است که خدا با آن همه آثار زندگی و مرگ عیسی را مرحمت می‌کند. هر مسیحی هنگام ورود به جامعه مسیحیت، فقط یکبار تعمید می‌پذیرد. تعمید برای نجات از گناه انجام می‌شود و خدا با فرد گناهکار آشتی می‌کند و او را به زندگی پر از ایمان و اطاعت از خدا دعوت می‌کند.

تعمید اصولا با گونه‌ای از شستشو انجام نمی‌گیرد. در برخی کلیساها رسم است که با ریختن آب بر سر شخص، وی را تعمید می‌دهند. همچنین رسم بعضی کلیساها برای تعمید این است که شخص به زیر آب برود و بیرون بیاید. کلیساها، تعمید شونده را به آب‌های طبیعت، مانند نهرها و دریاچه‌ها، می‌برند. هنگام تعمید، کشیش این عبارت را که از آخر انجیل متی اقتباس شده‌است، می‌خواند: (تو را به نام پدر، پسر و روح‌القدس تعمید می‌دهم.) برخی کلیساهای پروتستان تنها به نام عیسی تعمید می‌دهند.

2. تایید (تثبیت ایمان)

تایید یا تثلیث ایمان، نیمه دوم از پیشرفت در زندگی مسیحیان محسوب می‌شود. این آیین دومین آیین‌ هفتگانه به شمار می‌رود. در نیمه دوم (یعنی تایید) بر جنبه مثبت ادای شهادت به آنچه خدا به وسیله‌ای عیسی برای بشریت محقق ساخته است و روح القدوس برای انجام این وظیفه کمک خواسته می‌شود. زیرا نجات در بخشیدن گناهان محدود نیست، بلکه شامل پیگیری رسالت عیسی برای تغییر جهان است. تایید باعث می‌شود انسان برای تحمل و انجام مسئولیت در جامعه به گونه‌ای که لایق یک مسیحی واقعی است، نیرو عطا می‌کند.

تایید را پشوا یا جانشین او می‌بخشد و اساس آن دست کشیدن داوطلب تایید با روغن است و با عبارت: (روح القدوس را بپذیر، تا بتوانی به مسیح شهادت دهی.)

3. ازدواج مسیحی

مسیحیان ازدواج را یک امر نمی‌دانند، اما ازدواج نشانه محبت خدا به بشریت می‌باشد. ازدواج به معنی یکی شدن محبت دو شخص که با یکدیگر برای زندگی مشترک، همراه با امانت‌داری متقابل و همکاری، متعهد می‌شوند و برای تولید مثل و تربیت فرزندان و رشد آن‌ها در فضای ایمان و محبت به خدا سعی می‌کنند.

از این رو، مسیحیان ازدواج را همانند رمز و نشانه‌‌ی بشری برای شیوه رفتار خدا با انسان می‌دانند. مسیحیان در زمان ازدواج، متعهد می‌شوند و یکی شدن مرد و زن را نشانه آشکاری محبت خدا به بشر و محبت مسیح با شاگردانش می‌دانند. به همین دلیل، مسیحیان ازدواج را همراه بودن و تعهد در طول زندگی می‌شمارند و با طلاق و تجدید فراش در زمان حیات همسر بسیار مخالفند.

4. تدهین (مالیدن‌روغن‌ مقدس به‌بیماران)

بیماری جسمی و روحی از مشکلات بشری است که زندگی را مختل می‌کند. در هر دو حال، مسیحیان برای شنیدن پیام رهایی بخش ‍ خدا آماده می‌شوند، زیرا معتقدند که خدا، مسیح را برای شفای بیماران و آماده کردن آن‌ها در لحظات جان دادن فرستاده است. آیین تدهین بیماران، نشان‌دهنده وجود خدا و محبت اوست و به یاد می‌کند که خدا انسان‌ها را که به وسیله بیماری مورد امتحان قرار می‌دهد و او را فراموش نمی‌کند.

به عبارت دیگر، هدف از این آیین آن است که بیمار احساس تنهایی و بی کسی نکند، مخصوصا زمانی که جانی در بدن ندارد و کم کم به لحظه مرگ نزدیک می‌شود. در این شرایط روغن مقدس را به تن بیمار میمالند که به یاد داشته باشد مسیح با اوست و به سوی خدا می‌رود. همچنین رسولان با ایمان برای او دعا می‌کنند.

5. عشای ربانی

عشای ربانی از مسائل اساسی ایمان و شعائر عبادی مسیحیت محسوب می‌شود. در این مراسم یادبود و بازسازی شام آخر عیسی با شاگردان در شب قبل از مرگ او صورت می‌گیرد. حضرت عیسی (ع) در آن شب، نان و شراب را به عنوان گوشت و خون خود به شاگردان داد تا آنها را بخورند و بنوشند. مسیحیان در این مراسم یقین دارند که مسیح با جسم خود در کنار آن‌ها حضور پیدا می‌کند.

همچنین اعتقاد دارند همان طور که عهد خدا با قوم یهود توسط خون قربانی‌ها بر کوه سینا پابرجا شد، به همین خاطر عهد جدیدی بین خدا و بشریت به وسیله خون عیسی مسیح محکم و مانگار شد. دو عنصر در تمامی مراسم عشای ربانی واجب است، عبارتند از:

1. خواندن‌ دو یا سه مقطع از کتاب‌مقدس
2. خوردن‌ قربانی‌مقدس

6. اعتراف

مسیحیان از طریق توبه و آشتی برای بخشیده‌شدن گناهانشان از آیین اعتراف استفاده‌می‌کنند. زیرا مسیحیان مانند مسلمانان و یهودیان، معتقدند که توبه راهی برای بخشایش الهی گناهان است.

مسیحیان معتقدند که دلیل اینکه خداوند این بخشایش را در دسترس بشر قرار داده، بخاطر کارهای نجات‌بخش عیسی در طول زندگی‌اش می‌باشد. کار گناه نه تنها بی حرمتی به خدا است، بلکه نتایج و پیامدهایی در جامعه دارد.

7. دستگذاری یا درجات مقدس روحانیت

با آیین دستگذاری، انسان خود را وقف خدمت به جامعه مسیحیت و بشیریت می‌کند. درجات اصلی روحانیت سه است :

اسقف: نماینده مسیح در قلمرو مشخصی است که به آن  قلمرو اسقف می‌گویند و به نیابت از او تعلیم می‌دهد. اسقف رهبری مراسمات عبادتی را برعهده دارد و به خدمت می‌پردازد.

کشیش: او معاون اسقف است. به او سه وظیفه داده‌می‌شود و در محدوده یک گروه خدمت می‌کند.

شماس: او کلام خدا را گسترش می‌دهد و به کمک بینوایان، سالخوردگان، بیماران و افرادی که نزدیک مرگشان است می‌پردازد.

سایر القاب کلیسایی مانند: پاپ ، پاتریک ، سراسقف ، کاردینال ، ارشمندریت ، موسیو و … هرکدام وظایفی دارند و ربطی به آیین‌های هفتگانه ندارد.

تثلیث

یکی از اعتقادات اصلی مسیحیت، تَثلیث یا سه‌گانه‌باوری است که باور دارند خدای یگانه در سه شخص خدای پدر، خدای پسر (که در عیسی مسیح تجسم پیدا کرد) و خدای روح‌القدس وجود دارد. این سه، ذات یکسانی دارند اما از هم متفاوت می‌باشند.

مورّخین معتقدند که در هیچ‌ جای کتاب مقدس تثلیث بیان نشده. مورخ، ریچارد سووین بورن (مورخینی که اعتقاد بسیاری به تثلیث دارد) تثلیث را اینگونه شرح می‌دهد که اگر حضرت عیسی (ع) قصد داشت  تثلیث را به طور واضح بیان کند افرادی منظور او را اشتباه متوجه می‌شدند. درنتیجه او آموزه‌هایی به جا گذاشت تا تأییدکننده تثلیث باشند و مسیحیان بعدی از آن استفاده کنند. میان مورخین تفاوت نظرهایی در رابطه با اینکه آیا واقعاً تثلیث جزء تعلیمات کتاب مقدس است وجود ندارد.

مسیحیان کاتولیک و پروتستان و ارتودوکس، یکتا پرست می‌باشند، امّا معتقدند که خدا خود را در سه شخصیّت به انسان‌ها نشان می‌دهد. در هر صورت همه مسیحیان به کتاب عهد جدید اعتقاد دارند و به روش گوناگونی آن را می‌فهمند.

نوشته‌های از قدیمی‌ترین الهیدانان مسیحیان وجود دارد که تاکید بسیاری به ذات خدایی عیسی کرده‌اند. سؤالی که برای این الهیدانان پیش آمده‌بود، این بود که چطور می‌شود هم عیسی را خدا حساب کرد و هم به واحد بودن خدا اعتقاد داشت؟ درنهایت در قرن دوم میلادی ترتولیان برای اولین بار از کلمه trinitas ، استفاده نمود و وجود خدا را به ‌شکل ذات واحد که از سه شخص تشکیل شده‌شرح داد.

اریگن پس از او، یکتا بودن خدای متعال (که خالق جهان است)، پسر (که رهایی‌بخش بشر بوده) که ارتباطش با خدا ابدی بود و روح‌القدس (که تطهیرکننده بشر است) تایید کرد. تثلیث به عنوان عقیده رسمی مسیحیان تصویب شد.

حجاب در دین مسیحیت

در دین مسیحیت، حجاب زنان امری ضروری محسوب می‌شود. فردی به نام «جرجی زیدان»، دانشمند مسیحی درباره این موضوع اینگونه می‌گوید: «اگر هدف از حجاب، پوشانیدن تن و بدن زنان است، این موضوع، قبل از اسلام و حتی پیش از ظهور دین مسیح، رایج بود و آثار آن همچنان در خود اروپا به جا مانده است.»

مسیحیت در احکام دین یهود در مورد حجاب زنان هیچ تغییری نداده و قوانین شدید آن را تایید کرده است. بلکه در بعضی از موارد، تاکید بیشتری در رعایت حجاب داشته است. زیرا در دین یهود، مسائلی مانند تشکیل خانواده و ازدواج، امری مقدس به شمار می‌رفت و حتی در کتاب «تاریخ تمدن» ویل دورانت، گفته است: «ازدواج در سن 20 سالگی اجباری بود، اما از دید دین مسیحیت، تجرد مقدس شمرده می‌شد و به همین دلیل برای از بین رفتن تحریک، زنان میبایست در این مکان به رعایت پوشش کامل و دوری از آرایش و تزیین می‌پرداختند.

در موضوع حجاب، نگاهی به «انجیل» می‏‌اندازیم: «و همچنین زنان خویشتن را بیارایند به لباس مُزیّن به حیا و پرهیز، نه به زلف‏‌ها و طلا و مروارید و رخت گران‏بها، بلکه چنان ‏که زنانی را می‏‌شاید که دعوای دینداری می‏‌کند به اعمال صالحه». همچنین درباره وقار و امین بودن زن می‏‌خوانیم: «و به همین گونه زنان نیز باید با وقار باشند و نه غیبت‌گو؛ بلکه هوشیار و در هر امری امین»

از تولد تا قتل حضرت عیسی (ع)

ولادت حضرت عیسی (ع ) در روز 25 دسامبر، سال اول میلادی و 622 سال قبل از هجرت بزرگ پیامبر اسلام می‌باشد. اما معین سازی سال تولد او به طور دقیق، سخت است و شاید ولادت او چهار تا هشت سال قبل از شروع تاریخ میلادی صورت گرفته‌باشد.

مادرش مریم، نامزد نجاری به نام یوسف از شهر ناصریه بود. داستان تولد عیسی در شروع انجیل‌های متی و لوقا آمده‌است. در انجیل متی می‌خوانیم: (18) اما ولادت عیسی مسیح اینگونه بود که مادرش مریم به یوسف نامزد شده بود، قبل از اینکه باهم آیند، مریم مقدس عیسی را از روح القدس حامله شد (19) و شوهرش یوسف چون که مردی درستکاری بود، نخواست او را تنبیه کند، پس تصمیم گرفت او جدا شود (20) اما در خواب فرشته‌ای از جانب خدا به او ظاهر شد و گفت: ای یوسف پسر داود، از گرفتن زن مریم نترس، زیرا بچه‌ای که در شکم دارد از روح القدس است (21) و مریم پسری خواهد زائید که نام او را عیسی خواهی گذاشت، زیرا که او امت خویش را از گناهانشان خواهد پاک کرد.

(22) و بر او ظاهر شد تا کلامی که خداوند به زبان نبی گفته بود تمام شود (23) که مریم مقدس باکره آبستن شده، پسری خواهد زائید و نام او را عمانوئیل خواهند صدا کرد که تفسیرش این است: خدا با ما (24) پس از اینکه یوسف از خواب بیدار شد همانطور که خداوند امر کرد یوسف به عمل آوردد و مریم را به عنوان همسر گرفت (25) و تا اولین پسر خود را نزایید، او را نشناخت و نام او را عیسی گذاشت (منبع: متی 1: 18-25).

توطئه قتل رساندن‌حضرت عیسی (ع)

زمانی که حضرت عیسی (ع) در 30 سالگی به رسالت مبعوث شد، تلاش‌های بسیاری برای راهنمایی قوم یهود انجام داد. متاسفانه پیروان حضرت عیسی کم بودند و او مورد تهدید بزرگان یهود قرار می‌گرفت. یهودیان از قدرت‌ گرفتن حضرت عیسی (ع) وحشت داشتند و سرانجام برای حفظ قوم خود تصمیم قتل حضرت عیسی (ع) را گرفتند.

با خیانت یکی از رسولان به نام «اسخریوطی»، دشمنان محل زندگی حضرت عیسی (ع) را یافتند. خود مسیحیان معتقدند که حضرت عیسی (ع) با دو تن از یارانش به صلیب کشیده‌شدند و پس از سه‌روز روح عیسی مسیح دوباره زنده‌شد و به آسمان نزد خداوند بازگشت.

اما در قرآن در سوره نساء آیه 157، کشته‌ شدن و به صلیب‌ کشیدن آن حضرت را نهی‌می‌کند و آمده‌است: آنها مسیح را نکشتند و به صلیب نکشیدند، بلکه شخص دیگری که شبیه به عیسی بود را به اشتباه به‌جای او به صلیب کشاندند و خودشان نیز اعتقاد به این موضوع نداشتند. بلکه خداوند او را به سوی خود برگرداند». خداوند برای حفظ حضرت مسیح (ع) از شر دشمنان آن را به آسمان‌ها برد و در زمان ظهور حضرت مهدی (عج) به زمین بازمی‌گردد.

برادران و خواهران حضرت عیسی (ع)

در اناجیل آمده‌که عیسی (ع) برادران و خواهران داشته است. به عقیده مسیحیان کاتولیک و ارتدوکس، مریم تا آخر عمر، باکره بود و امکان اینکه عیسی مسیح برادر و خواهر داشته باشد، وجود ندارد. آن‌ها کلام انجیل را نمی‌پذیرند. ولی مسیحیان پروتستان می‌گویند: درست است که عیسی از مریم باکره متولدشده، اما مریم و یوسف نجار پس از تولد او، زندگی زناشویی طبیعی داشته‌اند و فرزندان دیگری به دنیا آورده‌است.

کلام آخر

در این مقاله به طور کامل به آیین و آداب دین مسیحیت پرداختیم. امیدوارم این مطالب برای شما جالب و مفید بوده باشد.